دعــــای فـــــرج آقـا امـام زمــان (عج)

کلمه «فرج» یعنی، آسودگی از اندوه و غم و بیماری و آنچه نفوس را از آن کراهت است و نیز گشایش را گویند. «دعای فرج» دعایی است که حضرت صاحب الزّمان‏ علیه السلام آن را به یکی از شیعیان (محمدبن احمدبن ابی اللیث) آموختند. علامه میرزا حسین نوری در کتاب نجم‏الثاقب به نقل از کنوز النجاح (تألیف شیخ طبرسی‏رحمه الله) آورده است: «این دعا را حضرت صاحب الزّمان‏ علیه السلام در خواب به ابی‏ الحسن محمدبن ابی اللیث در شهر بغداد، در مقابر قریش (مرقد مطهر کاظمین) تعلیم نموده است.
ابی‏ الحسن از ترس کشته شدن به مقابر قریش گریخته و پناه برده بود؛ پس به برکت خواندن این دعا، از کشته شدن نجات یافت». [1] .
دعای فرج این گونه آغاز می‏شود: «اَللَّهُمَّ عَظُمَ البَلاءُ وَبَرِحَ الخَفَاءُ...». [2] گفتنی است دعاهای دیگری نیز به عنوان «دعای فرج» موسوم است؛ چنان که مرحوم مجلسی در بحارالانوار، تحت عنوان باب «ادعیة الفرج»، 39 دعا آورده است. [3] .


پی نوشت ها:
[1] نجم‏الثاقب، ص 262 - 263.
[2] مصباح الکفعمی، ص 176؛ بحارالانوار، ح 99، ص 18، ح 11.
[3] ر.ک: بحارالانوار، ج 95، ص 108.

یرداشت از عاشورا